101 łat Dalmatyńczyka.

Skąd nazwa dalmatyńczyk? Czy rasa pochodzi z Dalmacji? 

Jak tak naprawdę powstała ta rasa? 

Pierwszy opis tej rasy można spotkać w kronice biskupa Petera Bakica z jednej z chorwackich diecezji, w pierwszej połowie XVIII wieku. Anders Kaczkemeta w swojej kronice z 1737 roku, podaje pełną charakterystykę rasy razem z łacińską nazwą Canis Dalmaticus. W 1771 rasa ta została opisana pod dzisiejszą nazwą przez Thomasa Pennanta w Synponis of Quadrupeds. Pennant przypisał rasie dalmackie pochodzenie i opisał jako wybitnie niezależną. 

W 1790 roku Thomas Bewick nazywa te psy "dalmatyńskimi bądź karecianymi".

Międzynarodowa Federacja Kynologiczna oficjalnie zarejestrowała rasę w 1955 roku, pod nazwą "dalmatyński pies myśliwski".

Jego pochodzenie nie jest znane, według niektórych badaczy psy te pochodzą z Indii, a w średniowieczu razem z Cyganami przywędrowały do Dalmacji. Jednak kiedy trafiły one do Francji z Dalmacji znane były pod nazwą wyżły regusańskie lub legawce dalmatyńskie, a kiedy dotarły do Wielkiej Brytanii znane były pod nazwą psy galicyjskie. Do Polski przywędrowały już pod nazwą Dalmatinnis.

Wielokrotnie przypisywano pokrewieństwo dalmatyńczykom z gończym istryjskim i dogiem niemieckim, ale badania genetyczne wykluczyły te możliwości. Rasa prawdopodobnie pochodzi z Anglii i została wyhodowana z połączenia trzech ras. Gończego bengalskiego, pointa i białego teriera. 

Rasa zyskała ogromną popularność po premierze książki 101 dalmatyńczyków autorstwa Dodi'ego Smitha, z 1956 roku, jak i po animacji Disneya o tym samym tytule.

Dalmatyńczyki są psami myśliwskimi, nic więc dziwnego, że cechuje je doskonała muskulatura ciała, długie, chude nogi. 

Najbardziej charakterystyczne jest jednak umaszczenie psa, biały w czarne lub brązowe cętki. Warto zaznaczyć, że dalmatyńczyki rodzą się bez owych charakterystycznych kropek, nabywają je dopiero w pierwszych tygodniach życia, cętki z czasem ciemnieją lub stają się brązowe.

W średniowieczu psiaki te były ulubieńcami możnowładców, szczególnie upodobano je sobie w Watykanie i kilku kolejnych papieży było miłośnikami tej rasy. Popularność ich była tak wielka, że znajdowały się one nawet w herbie papieskim.

Amerykańscy strażacy zaś uczynili sobie z tej rasy żywą maskotkę, gdyż wedle pewnej legedny pies ten ma dar wyczuwania pożaru. 

Dalmatyńczyki są psami niezwykle towarzyskimi i rodzinnymi, ponoć uwielbiają towarzystwo koni.

K.K.

(http://naszepsy.pl/dalmatynczyk-w-pigulce/)

(http://www.piesporadnik.pl/title,pid,45,oid,47,cid,63.html)

(https://pl.wikipedia.org/wiki/Dalmaty%C5%84czyk)